Nemrud - Ritual

Günümüzden bir progresif rock çalışması ile karşınızdayım. Nemrud, albümleriyle, Türkiye'den, Eloy, Pink Floyd, King Crimson, Yes ve benzeri devlere selam çakıyor.

Bir nevi çılgınlık olarak addedilebilir bu durum, "old-school" tavırlarından vazgeçmiyorlar, sadece Türkiye sınırları içinde değil, tüm dünyada, günümüzde böyle bir gruba rastlamak çok zor artık. Bundan dolayı benim için bu kadar değerliler. Eloy'dan Frank Bornemann'ın da Nemrud'un özel takipçilerinden ve destekçilerinden birisi olduğunu da belirtmek gerekir.

Ritual analog kaydedilmiş. Son derece çiğ, leziz bir sound'a sahip. Albüm için uzun zaman çalıştılar, çabaladılar, didindiler, bir hayranları olarak bunu en iyi bilenlerden birisi de benim. Öte yandan Türkiye'den yeterli, tatmin edici destek verilmediği için Fransa'dan yayınlandı bu çalışma. Bu da ülkemizin bir ayıbıdır. Uluslararası, değerli bir hayran kitlesine sahip Nemrud'a sahip çıkılmadı. Gelelim şarkılara.

Konsept yapıdaki albüm dört parçadan oluşmakta. Nemrud gibi grupların albümlerini bölmeden, baştan sona dinlemelisiniz. Ancak böylelikle arkasındaki hikaye yakalanabilir. Albüm, Eloy kokuları ile başlıyor. Analog kayıt ile birlikte 70'lerin atmosferi yakalanıp perçinlenmiş. Ritual'ın ilk şarkısı "In My Mind" benim albümdeki favorim. Sonlarına doğru modern çağın müziğine de göndermeler yapılmış. Çok leziz.

"Sorrow by Oneself", Eloy'un "Dawn" albümünün atmosferini yaşattı bana. Günbatımında, açık havada yakılan bir ağıt gibi. Kapak görselini sarmalıyor, sarı, turuncu bir eser. Üçüncü şarkı olan "Light" ise kapanışa çekilen bir köprü. Son şarkıya hazırlıyor bizi. Sorrow by Oneself'e göre daha umut dolu bir parça. Bana, çekilen acılardan sonra kendine gelme çabasını anımsattı.

"Ritual" ile kapanıyor albüm. Şarkı balyoz gibi vuruyor dinleyicilerine. Enteresan geçişleri var. Kimi zaman sert, kimi zaman naif. Alman progresif müzik ekolüne bir saygı duruşu olarak başlayıp, bitişe doğru sololar ile destekleniyor.

Son söz. Çölde bir vaha gibi. Kaçırmayın.